F: Ik vind dit een goed beeld om mee te beginnen, het was dan ook een van onze eerste foto’s.
H: Ja het is allemaal begonnen met die naamketting, dat is wel echt een voorwerp met een duidelijke betekenis.
F: Vooral door de uitgesproken care die jij erom had, jij als persoon bent niet weg te denken van jouw naamketting.
H: Heel raar om zo’n object dan rond de hals te zien van iemand die niet mij is.
F: Dat ‘rare gevoel’ was hoe we ontdekten dat de betekenis van een object afhankelijk is van een aantal factoren.
H: Ja, en in dit geval was ik nu de hoofdfactor, maar daarna zijn we verder beginnen denken op wat het nog allemaal kon zijn.
F: Persoon, locatie en handeling. Ik denk dat dat de belangrijkste waren?
H: Maar als ontwerper is locatie wel de meest interessante om te onderzoeken. Eigenlijk draait ons hele proces rond wat ruimtelijkheid doet met een object he?
F: Vandaar de titel ‘ontvreemding’ ook, we ‘stelen’ de betekenis van een object en gebruiken het in een andere context.
H: Dat wordt wel duidelijk in deze foto.
F: In deze foto inderdaad door de persoon te veranderen, maar als je naar de volgende gaat zie je hoe locatie en associatie een rol beginnen te spelen.
F: Klaar om alles nog eens te overlopen voor we indienen?
H: Ja hoor, zal ik mijn scherm delen?
F: Is goed! Welke was nu weer de eerste foto?
H: Die met de ketting.
F: Ah juist, de spaghettigeurstokjes!
H: We gaan hier een bekend object – de spaghetti – gaan gebruiken in een andere context dan waarin we het normaal gewend zijn.
H: Je moet al gaan inzoomen om te zien dat het spaghetti is en geen echte geurstokjes.
F: En toch weet je als kijker dat er iets mis is, dankzij de kleine nuances in het beeld. Je beseft ergens dat geurstokjes niet met zo veel in een potje zitten en dat er meer aan de hand is dus.
H: Dat vind ik zo leuk aan het medium van fotografie: afhankelijk van je kadrering en positie kun je je publiek beïnvloeden om een beeld op een bepaalde manier te interpreteren.
F: Inderdaad, het was een hele zoektocht naar verschillende manieren om dit te kunnen doen.
H: In deze foto denk ik dat compositie de grootste factor is die het beeld focus geeft.
F: Ja met slechts een paar eenvoudige lijnen heb je de ruimtelijkheid mee, en dit zorgt ervoor dat je aandacht meteen gezogen wordt naar het enige ‘onregelmatige’ object in de compositie.
H: Ik denk dat het volgende beeld een goed voorbeeld is van een foto waarbij we specifiek de achtergrond inzetten om het geheel puurder te maken.
F: Klopt wel. Waar we in het begin van ons proces de ruimte namen zoals hij was, gingen we naar het einde toe steeds meer zoeken naar patronen, lijnen etc. in de ruimtes om ons heen.
H: Dat maakte het allemaal veel duidelijker en sterker. Ik vind deze leuk omdat we hier 2 objecten laten samenkomen en de grens al minder duidelijk is.
F: Hier spelen we niet meer zozeer in op de ruimtelijkheid maar eerder op de mix tussen twee objecten.
H: Ja door associatie vooral. We gingen nadenken over vormen die met elkaar overeenkomen, zoals hier de lampenkap en de paraplu.
F: We strippen de paraplu van zijn betekenis, kijken enkel nog naar de vorm, en gaan dan zoeken naar overeenkomstige vormen.
H: En wanneer we deze twee dan inwisselen krijgt het gestripte object weer een nieuwe betekenis.
F: Maar het mooie is dat de paraplu nooit helemaal de lampenkap zal worden, als kijker heb je nu eenmaal die ‘care’ waaronder al je herinneringen rond paraplu’s vallen, en onbewust ga je zoeken naar een nieuwe invulling.
H: Een manier om de twee te laten samenkomen in je hoofd; in dit nieuwe, vreemde object.
F: We laten de kijker zijn eigen ontwerper zijn, door hem de kans te geven nieuwe betekenissen te geven aan objecten.
H: Die associatie komt ook sterk terug in ons volgende beeld.
F: Deze is een van onze persoonlijke favorieten denk ik.
H: Zeker, omdat hier de methodiek met de associatie zorgt voor een heel gelaagd beeld.
F: De bladeren die vuur voorstellen worden eigenlijk heel symbolisch. We hebben ons lang afgevraagd hoe het kwam dat dit beeld die diepere laag had hé?
H: Klopt, we probeerden dezelfde diepgang te vinden in andere objecten maar dit bleek een stuk moeilijker te zijn dan we dachten.
F: Tot we beseften dat vuur op zich een heel beladen ‘object’ is.
H: Als je denkt aan vuur kom je meteen op een breed scala aan symboliek en betekenisgeving.
F: Ik denk dan aan christelijke symboliek van hel en pijniging, vuur als vernietiger, als het uitwissen van zonde, maar evengoed warmte en geborgenheid, licht in het duister, en ga zo maar door.
H: Hetzelfde met de plant, of algemeen het begrip ‘natuur’. Het groeien van planten naar het licht, de constante evolutie die de natuur ondergaat, het veranderlijke en tijdelijke aspect van groen, de associatie met het leven…
F: In deze foto brengen we twee objecten samen die op zichzelf al uitgesproken symbolisch zijn.
H: En dat resulteert in een brede waaier van interpretatiemogelijkheden, en een beeld dat in het algemeen heel symbolisch geïnterpreteerd kan worden.
F: Dit was een interessante piste die we tegenkwamen in onze zoektocht naar betekenisgeving maar op zich niet het hoofddoel in ons proces.
H: Daar ben ik het mee eens, symboliek op zich was niet het einddoel. Ik denk dat we dit pas echt beseften toen we doorhadden dat we die symboliek niet zelf in het beeld gebracht hadden door onze ingreep, maar dat die al inherent aanwezig was in de objecten apart.
F: Inderdaad, en of we dat nu doen met bladeren en vuur, of zoals in de volgende foto met douche en lamp, het resultaat is steeds een betekenisverrijking.
H: Klopt, en op welk vlak de betekenis juist verrijkt of veranderd wordt hangt volledig af van de objecten zelf en hun oorspronkelijke betekenis.
F: Het heeft bij dit beeld wel even geduurd vooraleer we de juiste compositie en focus vonden.
H: Het was dan ook hierbij dat we besloten het digitale element Photoshop erbij te halen. Die Photoshop heeft ons geholpen om de objecten helemaal los te maken van hun betekenis.
F: Ja zoals hier ook, de grens tussen lamp en douchekop wordt steeds vager.
H: Dat was een hele zoektocht, waarbij we alle mogelijke standpunten probeerden en afwogen welke elementen nu echt noodzakelijk waren en welke enkel stoorden in de samensmelting.
F: Doorslaggevend was uiteindelijk om de buis te laten doorlopen, waarvoor we de voet en de doucheknoppen verwijderden.
H: Doet je afvragen wat er nu juist buiten het beeld ligt.
F: Het kan veel kanten op hé; misschien is het toch een lamp, of zit er onderaan toch een verbinding met het waternetwerk en werkt het ding toch als een douche. Wie weet is het geen van beide, maar het punt is dat de kijker zich deze vragen stelt en zich zo bewust wordt van zijn eigen betekenisgeving.
H: Als ontwerper is dat iets heel interessant om mee te spelen.
F: Ja want, wat je ontwerpt gaat door gebruikers altijd gelinkt worden aan wat ze al kennen, of waar ze al een care voor hebben.
H: De kunst is om daarop in te spelen – of dat nu in deze fotoreeks is of in andere ontwerpen.
F: Dat ontwerpen wordt wel steeds meer een element in onze foto’s, bijvoorbeeld in de volgende.
F: Waar we in het begin nog heel duidelijk een object in een ruimte plaatsen, of twee objecten bij elkaar, ontstaan er naar het einde van ons proces toe steeds meer nieuwe, samengestelde maar volledig samensmeltende voorwerpen.
H: Dit apparaat bijvoorbeeld.
F: Je kan het geen wasmachine meer noemen, maar evengoed geen pure klok.
H: Het doet je nadenken over wat de nieuwe functie zou kunnen zijn van deze machine.
F: Dit vond ik als ontwerper een interessante vaststelling.
H: Dat kan heel bevrijdend werken denk ik, jezelf losmaken van de standaard betekenissen om zo iets compleet nieuw te ontwerpen.
F: Inderdaad, ontwerpen is niet het klakkeloos overnemen van bestaande betekenissen.
H: Het is eerder het opnieuw interpreteren van die bestaande betekenissen, daarmee aan de slag gaan, en mensen kunnen verrassen met elementen die ze ergens wel kennen maar die compleet hervormd zijn.
F: Ook op de volgende foto zie je hoe we heel gewone, herkenbare objecten gebruiken hiervoor.
H: Inderdaad. We hebben daar echt specifiek voor gekozen hé.
F: Het leek ook gewoon de meest logische optie om te werken met alledaagse voorwerpen.
H: Zeker omdat we wilden werken rond de herkenbaarheid moesten het voorwerpen zijn waarrond iedereen een care, of betekenisgeving, heeft.
F: Tegenover jouw ketting dan, die heel persoonlijk was en voor anderen niet dezelfde betekenis heeft, hebben onze objecten een bepaalde universele waarde. Iedereen die naar onze foto’s kijkt kan ze herkennen.
H: Dat is een belangrijk onderscheid om te maken. Je publiek bepaalt alles, wanneer je ontwerpt voor een specifieke persoon moet je rekening houden met zijn of haar specifieke betekenisgeving.
F: Terwijl ontwerpen voor een groter, gemengder publiek je noodzaakt tot het aanspreken van meer algemene betekenisgeving.
H: En zeker nu we allemaal in lockdown zitten, vond ik het heel interessant om de objecten uit onze
‘bubbel’ te bekijken vanuit een ander perspectief.
F: Voila, we hebben geprobeerd het banale, alledaagse bloot te leggen en in vraag te stellen.
H: Het ging ook niet altijd puur om verschillende objecten samen te brengen.
F: Nee hier bijvoorbeeld zetten we eerder in op het experimenteren met de materialiteit.
H: Een vrij kleine ingreep die je wel meteen helemaal anders doet kijken naar deze wasbak.
F: Ja je vraagt je bijna af of er afvalwater of olie uit de kraan gaat komen in plaats van water.
H: Het beeld op zich is ook vrij eenvoudig gehouden.
F: Daarom ook dat we de beelden allemaal in zwartwit hebben gehouden.
H: Zo krijg je geen afleiding van de essentie van het beeld door uitbundige kleuren.
H: Nemen we dit dan als eindbeeld?
F: Ja ik vind dit perfect passen binnen ons thema van de alledaagsheid. Het beeld van de pc met wafelijzertoetsen roept heel wat vragen op.
H: En de mogelijks verhitte toetsen is ook een soort van reflectie op onze dagelijkse gewoonten nu.
F: Inderdaad, er is geen enkel object dat we zoveel gebruiken als de pc nu.