Wat als je enkel een reactie te zien krijgt, zonder te weten waar deze persoon op reageert? Hoe reageer je dan zelf? Aangezien je niet weet waar de persoon op reageert zet het je aan het denken: ‘Waarom reageert die persoon zo? Wat is er te zien?’
De kijker van ons filmpje hoort alle reacties door elkaar en voegt er zijn eigen reactie aan toe. Het wordt zo een reactie met meerdere lagen.
Hier hebben we twee sporen verder verkend: bij het ene zijn we verder gegaan met het geluid, bij het andere met de reacties .
Het ene filmpje waar we toespitsen op het geluid, proberen we weer een verwachting te scheppen en mensen verrassen en aanzetten tot nadenken. Je ziet en handeling en verwacht daar geluid bij, maar wat is je reactie als er bij die handeling niet het geluid te horen is dat je verwachtte?
Bij het andere filmpje focussen we puur op de reactie, je ziet iemand naar iets luisteren en ziet de reactie daar op, maar je wordt zelf niet betrokken bij de handeling: wat hoort die persoon? Waarom reageert hij op die manier? Ook dit zet je tot nadenken, en stelt vragen bij je verwachtingen: hoort die persoon wat jij denkt dat hij hoort?
Handeling en reactie blijven spelen met elkaar. Een persoon voert een handeling uit en reageert hier anders op dan verwacht. Waarom is dat? Is er iets anders te horen dan je zou verwachten? We willen nieuwsgierigheid wekken en mensen laten nadenken.
We proberen een andere vorm van registreren: stop motion, is dit een meerwaarde of leidt het enkel af?
Welke objecten trekken ons aan en hebben waarde voor ons? We kiezen voor een schelp, omwille van de vorm, en voor een hoofdtelefoon, omwille van de emotionele waarde.
Onverwachts vinden we een connectie: geluid overbrengen via onze voorwerpen. Dit wordt het vertrekpunt.
Hier wordt stilaan het thema van geluid minder de hoofdzaak, we ontdekken dat de reacties van mensen op ons werk ons meer interesseert, en gebruiken daarbij geluid en handelingen om die reactie op te wekken. Ook het aspect van het verwachtingspatroon blijft meespelen.
Het thema geluid houdt aan, deze keer denken we na: wat is geluid? Hoe overschrijden we dat concept? We gaan op zoek naar hoe we geluid 3D kunnen maken,en er zo meerdere zintuigen bij kunnen betrekken.We lieten ons inspireren door Janet Cardif en haar muziek installatie ’40 part Motet’.
We laten geluid zien in plaats van het te laten horen. Er is een zekere verwachting naar wat je zult zien. Het doel was ook mensen tot nadenken zettenn: 'Wat zie ik? Wat is dit?'
We hebben getracht geluid weer te geven in de vorm van een muziek grafiek, deze hebben we in beton en gelatine gemaakt. Deze materialen kozen we nadat we ons hadden afgevraagd welk materiaal we totaal niet met muziek associeren: steen, beton, het tegenovergestelde van dat: gelatine.
Wat is de sterkte en de kern van ons thema? We doen een stap terug en evalueren ons eigen proces, en besluiten na de vele zijwegen toe te spitsen op de kern van het concept: de reactie.
Welke emoties voel je zelf bij het zien van iemand ander zijn reactie? Hoe voel je je bij het zien van een dialoog die voor jou geen steek houdt? Is er verwarring? Wederom willen we mensen tot nadenken zetten: ‘Waarom zeggen die mensen dat? Waarom kijken ze zo?’ De muziek versterkt de emoties en gaat samen met de reacties.
Hier wordt stilaan het thema van geluid minder de hoofdzaak, we ontdekken dat de reacties van mensen op ons werk ons meer interesseert, en gebruiken daarbij geluid en handelingen om die reactie op te wekken. Ook het aspect van het verwachtingspatroon blijft meespelen. Wat is je reactie als iemand niet handelt zoals je verwachtte, juist het tegenovergestelde doet? Is je reactie extra hevig nadat er eerst een verwachting is geschept van wat er zal gebeuren?
We wekken dit gevoel op door telkens zorg te dragen voor een voorwerp, en dit later kapot te maken. Het tegengestelde van wat je zou verwachten dus. De kijker ziet de handelingen zelf samen met de reactie van anderen op deze handelingen.
Wat als de geluiden die we associëren met het voorwerp omgedraaid worden? Uit de schelp hoor je muziek, uit de koptelefoon de zee. We gaan spelen met het verwachtingspatroon en de verrassing. Je ervaart iets wat je niet had verwacht. We willen mensen dit moment laten ervaren in een rustige omgeving, zodat het een hele beleving wordt. Welke reactie lokt dit uit? Aanloop naar het aha-moment. De fascinatie voor de reactie wordt hier gewekt.
Een persoon reageert op een ruimte waarmee ze een emotionele band heeft. Mensen krijgen deze reactie te horen zonder de ruimte zelf te kennen, hoe wordt deze ruimte telkens opnieuw op een andere manier geïnterpreteerd door een ander persoon? Hoe verschillen reacties, verwachtingen en interpretaties van elkaar naargelang je eigen ervaringen en interpretaties van het leven? We focusten hier meer op de ruimte dan op de reactie van mensen zelf. Hoe komt deze ruimte over als mensen hem moeten uittekenen? Strookt dit met het beeld in hun hoofd?
We maken met voorwerpen muziek, een melodietje. Eerst laten we het geluid horen zonder de kijker te laten weten wat dat geluid maakt, daarna krijg je het voorwerp te zien dat het geluid produceerde. We willen hier mensen tonen dat alledaagse voorwerpen onverwachts muziek kunnen maken, en zo opnieuw mensen verrassen met het resultaat. We proberen het ludiek te houden.
We lieten ons inspireren door de installatie van Rie Nakajima ‘Becoming Sounds'.
Deze trailer maakten we in week 10 als zelfreflectie nadat we vastzaten met ons concept. We hadden al verschillende sporen en concepten uitgeprobeerd, maar we misten een duidelijke focus in ons verhaal. Daarom hebben we al onze werken van over de weken op een rijtje gezet en ze zelf geëvalueerd: wat was er sterk, wat niet? Wat heeft ons op het juiste spoor gebracht? Waar moesten we van af stappen? Deze zelfreflectie en kritiek goten we in een ludiek jasje, een trailer van ons eigen werk, passende bij ons medium van registreren: film.
REFERENTIES:
1) Anais Chabeur - The mountain, the tree, yourself
2) Doug Aitkin - Sonic pavilion, geology in motion
3) Janet Cardiff - 40 part motet
4) Rie Nakajima- Becoming sounds
5) Wim Wenders- Texas Paris, 2nd booth scene
De focus op de reactie wordt het eindresultaat. De kijker wordt betrokken door zijn eigen reactie op de reactie van anderen. De vraagstelling blijft: waarom reageren de personen zo? Wat verwacht je dat ze zien, ervaren, voelen of horen? Hoe voel je jezelf bij het zien van hun emoties? Zou je willen ervaren wat zij ervaren? Zal hetgeen wat jij verwacht ook de realiteit zijn?